Doğduğun diyar, toprağına su katmışsa,
İlk orda emzirmişse seni annen,
Ve ilk orada sevdiklerinin dünyasına göz açmışsan,
Oradan her ayrılış, yarım bırakır sevdanı, seni yarılayarak ve yaralayarak…
Her gidiş, hüzne bırakır yerini.
Her gidişte döneceğimi bile bile, dönüp bakmadan ardıma, tek celsede kopamıyorum…
Düşünüyorum da; şu sonsuz ve sınırsız mavi göğün altında benim doğduğum topraklara benzeyen, hatta daha güzel, nice sonsuz, sınırsız topraklar vardır.
Orada yaşanmış farklı farklı, acılı, hüzünlü, sevinçli, mutlu hikayeler.
Ama hiçbiri benim doğduğum topraklardaki hikayeler kadar beni etkilemiyor.
Bizim buralarda herkesin başlamış bir hikayesi var ama hiçbir tanesi bitmemiş, hepsi yarım…
Hikayeniz yarımsa, yaşanmışlıklarınız da, sevdalarınız da yarım demektir…
Hep “neyini seviyorsun bu memleketin” diyorlar?
Ezilmişlikten yorgun düşen yiğit adamlarını,
bitmemiş hikayesi olan ninelerini,
sevdası yarım kalmış delikanlılarını
ve yüreği şifreli gelinlik kızlarını,
bebekliğini yaşamamış çocuklarını
ve çocukluğunu yaşayamamış gençlerini seviyorum.
Bitti diye unutulacağını zannettiğiniz hikayeler unutulmuyor,
her derde derman olan zaman, bazı şeylere derman olmuyor.
Ve eskiyen hiçbir yüz, yorulan hiçbir kalp ve kırılan hiçbir umut, eskisi gibi olmuyor…
unutulmuyor,
unutulmayanlar omuzlara ağır bir yük oluyor,
yük ağırlaşıyor.
Herkesin bir sevdası var ve sevdasının bir hikayesi,
yarım kalan hikayeler, tatlı rüya olmaktan çıkıp kabusa dönüyor.
Her şeye rağmen herkes sevdasını, kendi memleketinde yaşamak istiyor.
Gözlerinin önünde biriken çizgiler o kadar çok şeyi anlatıyor ki,
bakışlarında hazan birikiyor,
yarım kalan sevdaların adamı oluyor herkes,
buna rağmen huzuru yarım kalan enkazların arasında arıyor, gönül adamı memleketlim.
İçinde dağlaştırıyor yarım kalan sevdasının çilesini…
Düşüncelerini, kafasını ellerinin arasında tuttuğu aklında tutmuyor,
Sevdalısının yüreğine akıtıyor memleketlim…
Sevdasını da, yalnızlığını da, özlemlerini de kendi içinde yaşıyor memleketlim,
Onun için seviyorum ben bu memleketi.
Bölünen uykularla uyanıyoruz sabahlara, çünkü yürek yanık.
Voltalıyoruz, yarım kalan sevdamızın verdiği acıları törpüleyerek.
Hayal dünyamızda yaşıyoruz keşkelerimizi.
Ama yinede yarım kalan sevdalarımızda arıyoruz mutluluğu.
Bitmesin istiyoruz yarımlarımız.
Ben bunun için seviyorum memleketimi, çünkü o benim diğer yarım.
Sevdalar yarım kalırsa yürekte,
Her yürek biraz huzur arar memlekette…
